یادداشتی بر کتاب " من، منصور و آلبرایت " نوشته ی فرخنده حاجی زاده
تقدیم به گلنار
ساعت پنج دقیقه به هشتِ. درست پنج دقیقه ی دیگه سر کله اش باز هم مثِ هر روز صبح پیدا می شه. با اون قامت باریک و بلند و دلربا و موهای بلوطی روشن که چند تارشُ دلبرانه از مقنعه ی سیاهش بیرون گذاشته به همه سلام می کنه. تا به تخت من می رسه اول چک می کنه که باندی که باهاش دستای منُ محکم به تخت بسته اند شل نشده باشه. بعد هم هوای سرنگُ می گیره، چند قطره از اون مایع سرخ لعنتی که توی هوا پخش می شه و هدر می ره، خم می شه روی من. وقتی که داره با پنبه ی الکلی روی ساعدمُ تمیز می کنه بِهِش می گم " به خدا من دیوونه نیستم، اون روز دستم چسبیده بود به فندک داغ ماشین. واسه ی همین توی خیابون جیغ و داد راه انداخته بودم. اصلا مگه هر کی داد بزنه دیوونَس؟ " و اون هم مثٍ هر روز می گه " می دونم عزیزم تو دیوونه نیستی هیچکدوم شماها دیوونه نیستین. دیوونه منم که برا چندرغاز حقوق باید با شما دانشمندا سر و کله بزنم. دستتو تکون نده ......آها...... آفرین پسر خوب " و بعد لبخند فریبندهَ ش در چشمای من که هر لحظه بیشتر سیاهی می رن تبدیل به عجوزه ی کج و معوجی می شه و من به خواب عمیق چند ساعته ای فرو می رم. همه ی اینا رو از دست تو می کشم گلنار.
شاید هم تقصیر تو نباشه تقصیر خودمه که ازَت خواستم اون کتابُ بدی بخونم و بیخود و بی جهت خودمو قاطی نخودهای آشی کردم که تو پخته بودی. شاید هم تقصیر مریضیِ کهنه ی خودمه. مرض نوشتن.آره نوشتن، مرض چند ساله ی بی علاجی که اگه بهش مبتلا بشی هر روز وخیم تر هم می شه، همین مرض هر روز منو به کتابخونه ی ساکت و یخزده و بی روح محله می کشوند. هر روز مثِ اون روز صبح روی یکی از این صندلی های چوبی و معذب می نشستم و به محض اینکه انگشتانم مداد سوسمار نشانِ یادگار کودکی را لمس می کرد ، ذهنم شروع به نوشتن می کرد. اما اون روز ننوشت و با لجبازیِ اعصاب خرد کنی می خواست کتاب نا تمام دیشبُ که فقط صد صفحه اش مانده بود رُ تمام کنه که موفق هم شد. مدادُ گذاشتم تو جیبم و کتاب را با ترس و لرز از کیف در آوردم. ترسی شبیهِ فرار از یک سر درد میگرنیِ کهنه. یک ساعت نشده بود که کتاب تموم شد. درست ترسیده بودم. سر درد لعنتی، وحشیانه حمله کرد. با بی حوصله گی وسایلمُ جمع و جور کردم و در حالی که در هر گوشه ای حمید با قیافه ی متفاوتی ایستاده بود و نگاهم می کرد، از کتابخونه زدم بیرون. توی ماشین که نشستم به عادت همیشگی پشت سرمُ از آینه نگاه کردم که باز حمید با نگاه معنا داری که معنیشو نمی فهمیدم، زل زده بود تو چشمام. برگشتم عقب که خاکستر سیگارشو از نزدیک ببینم اما هیچ کس نبود. با صدای بلند گفتم گلنار خدا بگم چکارت نکنه.
صد متر از کتابخونه دور نشده بودم که پیرمرد خوش تیپی که توی اون هوای داغ و اون خیابون فرعیِ کم تردد، نا امید منتظر تاکسی بود دست تکان داد. تردید نکردم. سوار که شد بوی تند تریاکِ تازه کشیده فضای ماشینُ پر کرد. تا نشست رو صندلی گفت
- علیک سلام .
- تا کجا تشریف می برید؟
- ( با لحجه ی کرمونی غلیظی گفت) تا هر جا که شما ببری.
یه کم که گذشت
- شما خُ رادیوت خِراب نی؟.
رادیو رُ روشن کردم.
- بزن رو رادیو پیام بینیم خبر چی می گه.
- مزخرفات.
- حالا تو بیگیر ببین از خانم رایس چیزی نمی گه؟
- رایس؟ خدا رحمتش کنه. خیلی وقته عوض شده. نکنه شما هم عاشق خانم رایس شدی؟
- چطور مگه؟ مگه کس دیگری هم عاشق رایس شده؟
- نه. یعنی نمی دونم. البته می گفتند قزافی عاشقش شده بود. ولی تعجب من از یه چیز دیگَس.
- عاشقی تعجب خُ نداره
- نه. ببین من یه پیر مرد کرمونی دیگه رُ میشناسم که عاشق یکی دیگه از وزیرهای امورخارجه ی آمریکا بود.
- عاشق کی آلبرایتُ می گی؟ نه دیگه عاشقش نیستم. رایس جدیدتره
- خُب اگه به جدید و قدیم باشه که لابد الان باید عاشق " جان کری" باشی
- خجالت بکش
یِهو متوجه شدم که چی گفته. محکم زدم رو ترمز و به طرفش برگشتم به چشماش نگاه کردم. نه کور نبود تازه چشمای خوشگلی هم داشت.
- نه تو منصور نیستی
- هستم
- تو که چشمات می بینه
- اون وقتش هم یه کم می دید. مادمازل نفهمید. چون حواسش به سوال خودش بود. می شناسیش؟ مادمازلُ می گم
- آره می شناسمش
- اگه دیدیشا بِش بُگو خیلی نامردی. قرار نبود منو وصل کنی به آلبرایت؟
- تا اونجایی که من می دونم نه. فقط باید پیغام تو رو می رسوند بهش که رسوند. اما تو چی یه کلمه یه اسم خواستی بگی آخرش هم نگفتی
- نیگردا قربونت حوصله ندارم. تو هم حالا کَنِه می شی و هی از من بیچاره اسم می خوای. به خیالتون من اداره ی ثبتم
میزنم کنار به آرومی پیاده می شه. ماشینای پشتی دستشونو گذاشتن رو بوق. دست می کنه جیبش یه بسته سیگار کنت قرمز در می آره
- فندک ماشینتو بزن. این کوفتی رُ روشن کنم تا برم
دکمه ی فندکُ می زنم.
- نمی خوای اسمُ بگی یا اصلا نمی دونی
در ماشینو می بنده سرشو با نصف تنه اشُ می کنه تو ماشین
- داغ نشد فندکُ
- نه. داغ بشه خودش میزنه بیرون
- می دونم. تو دیگه اسمش می خوای برا چی؟
- می خوام به مادمازل بگم هنوز دنبالشه
- می دونی اصلاً اگه این آدم دو پا به فکرش نمی رسید که پشم وپیلیِ پرو پاشو بزنه چطو می شد؟ حُب چه عیبش بود ما هم مثِ باقی حیوونا؟ خدا لعنت کنه این کاشفِ واجبی رُ
صدای تِقِ فندک بلند میشه. فندکُ در می ارم که بهش بدم سیگارشو روشن کنه. سرمو که بلند کردم پشتش به من بود. سه تایی با حمید و کارون در امتداد خیابون ستارخان از من دور میشدن. فندک داغُ توی مشتم مچاله می کردم که از حال رفتم. چند دقیقه بعد چند نفر سفید پوش ملافه ی سفیدی رُ مجکم دور بدن من می پیچیدند و منو با فشار توی آمبولانس مخصوصی جا می کردند. یکیشون با بیسم به مرکز اطلاع می داد
- احتمالاً اسکیزوفرنی حاد داره. یک ساعته وسط در وسط خیابون پارک کرده در ها رو از تو قفل کرده و توی خواب فریاد می زنه ...... بله ..... چشم داریم منتقلش می کنیم مرکز
روی تخت آمبولانس دراز کشیده بودم و هنوز زمزمه می کردم: خدا لعنتت کنه کاشفِ واجبی
ضیاالدین ناظم پور
تیر ماه هزار و سیصد و نود و سه
در ویکی تریبون، مطالب و لینک هایی را که دوست دارید، در این صفحه از سایت یا وبلاگ به اشتراک بگذارید تا سایت ویکی پی جی "تریبون" شما در فضای مجازی باشد:
http://share.wikipg.com